Το τρακάρισμα

Σήμερα λοιπόν δεν μοιάζει καλή μέρα. Ήδη απο τις πρώτες ώρες της άρχισε να μου δείχνει τα δόντια της. Αναγκάστηκα να πώ κουβέντες που ίσως να πλήγωσαν κάποιους και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον εγώ πληγώνομαι περισσότερο απο αυτούς που δέχονται τα λόγια μου.
Το συμπλήρωμα της ήρθε το μεσημεράκι με ένα όμορφο τρακάρισμα. Μου χτύπησαν τον (μετά συγχωρήσεως) "κώλο" μου. Στο αυτοκινητάκι μου μωρέ, άντε πονηροί, σίγουρα αλλού πήγε το μυαλό σας. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως πως τα κατάφερε αυτός ο άτιμος και απο έξω δεν φαίνεται τίποτα ενώ εσωτερικά στράβωσε η ποδιά όπως με πληροφόρησε ο λαμαρινάς. Πάλι καλά να λέω που ευτυχώς εγώ δεν έπαθα τίποτα. Με αγαπάει ο θεούλης μου φαίνεται.
Τώρα γιατί κάθομαι και τα λέω δεν ξέρω. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μετά το τρακάρισμα έγω τόσο καλή διάθεση. Μήπως πρέπει να ανησυχήσω; Λές να μου βγεί μετά η στεναχώρια; Για να δούμε τι θα γίνει.
Αχ το αυτοκινητάκι μου!

Ο λυγμός του Δειλού

Αισθάνομαι να σπάω σε χιλιάδες κομάτια

Σκορπίζονται στο άπειρο

Χάνονται, ξοδεύονται, αιμορραγούν.

Αναθεμά με.

Ένας λυγμός με πνίγει.

Ο λυγμός του δειλού

Ποτάμια κυλούν

χωρίς προορισμό

σε δρόμους άγνωστους τραχιούς

Μάσκες σκιάζουν τα όνειρα

Φωνές-σειρήνες, βουητά, σκιάζουνε

τους ήχους της ζωής.

Βουβή ταινία ακουμπά

τον φόβο των ονείρων

Αναδρομές

Η ζωή κρεμάστηκε στα πλήκτρα
περνάνε απο μέσα τους
η ψυχή και η λογική μου
Ναι, αυτή που καταριέμαι
Αυτή που αγαπώ

Χτυπώ τα πλήκτρα
ωσάν χτυπώ την πόρτα της ζωής
Ψάχνω να βρώ εμένα
Ψάχνω να βρώ την λησμονιά
την χαρά που μου 'κλεψες μια μέρα

Στην μέση της ήταν θαρρώ
Όμως για μένα
βράδυασε νωρίς, χάθηκε το φώς της μέρας
και απόμεινα εκεί μετέωρος στο βήμα σου
Να κοιτώ, να ποθώ
αυτό που δεν θα μπορούσα
ποτέ μα ποτέ να ζήσω

Ένα δάκρυ ακόμα

Ένας ήλιος ολάνθιστος
Σκιάζει την μορφή σου
Σκιές απλώθηκαν παντού
Σκιές που ζώνουν την ζωή μου
Δυσκολεύομαι να σε διακρίνω
Συναγωνίζεσαι με τον ήλιο
Ποιος θα σκορπίσει το πιο δυνατό του φώς
Και εγώ ιδρώνω
Χάνω το φώς
Χάνω την μέρα
Σκοτάδι τυλίγει την μορφή σου
Σκοτάδι μπρος στα μάτια μου κυλά
Ένα σου μήνυμα ζητάω
Μια αχτίδα αστεριού
Ένα σημάδι για να ζήσω.
Ένα αστέρι να κοιτώ
Το δικό σου αστέρι
Το δικό μας αστέρι.

Στάγδην βραδέως, ενδοφλεβίως
ορός που στάζει αργά και ισοβίως
Αρρώστια ανίατη κάθε σιωπή σου
και μια υπόσχεση είν' η φωνή σου

Στάγδην βραδέως, ενδοφλεβίως
αφού είν' αβίωτος αυτός ο βίος
Ορός κι ορόσημο κάθε φιλί σου
και πυρετός βαθύς η θύμησή σου

Στάγδην βραδέως, ενδοφλεβίως
κι ας είν' αβίωτος αυτός ο βίος
σταγόνα μιας ζωής γίνεται αέρας
για την ανάσα σου μόνο μιας μέρας

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά —
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κ.Π. Καβάφης

Απο - ...γοήτευση -...τελμάτωση

Πολλές χαρές και πολλά ωραία λόγια μαζεμένα. Φοβάμαι. Αισθάνομαι πως θα έρθει πάλι.
Μια λαϊκή σοφία λέει : Μετά την μπόρα ακολουθεί η νηνεμία, η γαλήνη. Την συμπληρώνω με την δική μου έκφραση. Μετά την ευτυχία πρέπει να έρχεται η μοναξιά, η περισυλλογή, η απομόνωση. Πρέπει. Λέξη που έχει καταλάβει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Πολλά πρέπει. Πολλά καθωσπρέπει. Γιατί; (Μονόλογος εσωτερικός).
Πρέπει να κάνουμε εκείνο, πρέπει να μιλήσουμε στον τάδε πρέπει , πρέπει, πρέπει....
Όχι φτάνει πιά. Δεν θέλω άλλα που να πρέπουν. Θέλω ότι δεν πρέπει.
Φτάνει.
¨Εχω την ανάγκη απομόνωσης συγχωρείστε με.




Ήρθε και μ' επισκέφτηκε μια μέρα
και ξάφνου αλύπητα μ' έκανε πέρα,
όταν εγώ αποφάσισα μια δόση
να πάω να τον βρώ για να με σώσει!
Ποιός ειν' αυτός;
Και φεύγοντας μου λέει δε θα διακρίνεις
ποτέ σου πιά ό,τι κοιτάς να κρίνεις
και πάντα εμένα θ' αγναντεύεις
μεσ' απ' το κάθε τι που θα γυρεύεις.
Ποιός είν' αυτός;

"Αμπούλ Χασάν ελ Νουρί"

Στην Ανναμαρία και την Candy. Δύο όμορφα λουλούδια.

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους μου ευχηθήκατε για τα γενέθλια μου. Όλους εσάς που με τιμήσατε με τις ευχές σας και την φιλία σας.
Ήδη το έκανα και στα σχόλια του προηγούμενου πόστ. Όμως θέλω να περιγράψω την μεγάλη χαρά που ένοιωσα όταν ανακάλυψα δύο άλλα πόστ, σε άλλα μπλόγκ, της ανναμαρία και της candy. Ήταν δύο πόστ αφιερωμένα σε μένα, στα γενέθλια μου. Ένοιωσα ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Με γοητέψανε και οι δύο. Πολλές φορές λέγονται πράγματα στα μπλόγκ που ναι μεν τα ακούς ή τα γράφεις και σου αρέσουν, όμως δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις όσο ίσως θα έπρεπε. Βλέπεις σ' αυτό το είδος επικοινωνίας λείπει το στοιχείο της οπτικής επαφής, το στοιχείο της αντίδρασης του σώματος στα λεγόμενα σου. Όπως επίσης λείπει και η αντίδραση σου σ'αυτόν που σου κάνει το σχόλιο. Έτσι λοιπόν όσο και να έχεις επικοινωνήση με κάποιον πάντα θα υπάρχει μια έλλειψη που δεν θα σ'αφήνει να ολοκληρώσεις την εικόνα που έχεις για τον άλλον. Δεν σ'αφήνει να ολοκληρώσεις την άποψη σου για τον άλλον. Έτσι λοιπόν παρόλο που πολλές φορές είχα σχολιάσει στα μπλόγκ και των δύο φιλενάδων μου δεν μπορούσα να εκτιμήσω τι εικόνα τους είχα δώσει, όπως βέβαια και σε όλους μέσα στο χώρο αυτό.
Ξαφνιάστηκα λοιπόν όταν διαπίστωσα οτι οι προβληματισμοί που είχα διατυπώσει εμμέσως σε ένα σχόλιο της άνναμαρία, όχι μόνο δεν προσπεράστηκαν απ' αυτήν και δεν θεωρήκαν απλά λόγια, αλλά αποτυπώθηκαν στην μνήμη της και την κατάλληλη στιγμή απαντήθηκαν με τρόπο που ειλικρινά ομολογώ με βοήθησαν να δώ λίγο παραπέρα. Να διαπιστώσω οτι μπορεί όσο μεγαλώνουμε να χάνουμε κάποια πράγματα αλλά συγχρόνως κερδίζουμε κιόλας. Να νοιώσω οτι ένας άνθρωπος που ούτε έχει δεί την εικόνα μου και με κριτήρια ανιδιοτέλειας προβληματίστηκε και απασχολήθηκε με ένα δικό μου πρόβλημα. Δεν είναι μαγευτικό; Δεν είναι να σε κάνει να πλυμμηρίζεις απο χαρά; Για μένα πάντως αποτέλεσε όαση. Μου φάνηκε απίστευτο. Ίσως μάλλον γιατί εγώ δεν θα σκεφτόμουν να το κάνω.
Για την candy μου. Τι να πώ; Η αλήθεια είναι οτι με την candy την έκπληξη την ένιωσα λίγες μέρες νωρίτερα. Όταν μου πρότεινε να γίνω το τέρρυ της. Όταν άκουσα να μου λέει οτι εδώ και καιρό που διαβάζει τα σχόλια μου τα βρίσκει ωραία και συγκινητικά. Καθώς λοιπόν είμαι μιας γενιάς που δεν είχαμε συνηθίσει οι γυναίκες να αναλλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες, με γοήτεψε. (Ελπίζω να μην μου γίνει κουσούρι να γοητεύομαι συνέχεια). Ένοιωσα λιγάκι Δόν Ζουάν. Ένοιωσα να ψήλωσα απότομα. Ήταν το αρχικό ξάφνιασμα. Ενώ εγώ περίμενα μοιρολατρικά να έρθει το τελείωμα της ζωής καθώς πλησίαζαν τα κρίσιμα δεύτερα -άντα, ξαφνικά ένοιωσα εικοσάρης, ένα σχολιαρόπαιδο που τώρα ξεκινάει να ζεί. Ξέρετε είναι σαν να ξαναγεννιέσαι. Ξαφνικά να σου κάνουν προτάσεις που όπως σε μεγάλωσε η ζωή ποτέ δεν θα περίμενες. Υπέροχο. Φανταστικό.

Έτσι λοιπόν μετά απο την τόση μεγάλη χαρά που μου χάρισαν οι δύο κυρίες, σαν ελάχιστο δείγμα της ευγνωμοσύνης μου είναι να τους αφιερώσω αυτό το πόστ, μαζί με την αγάπη μου.

Καλά σαράντα

Ποπό δεν τολμάω να πω τι έπαθα σήμερα. Εκείνο το θηρίο που περιέγραφα στο μπλόγκ της annamaria πρίν λίγο καιρό, (σε απάντηση ενός πόστ της σχετικά με την ηλικία της) και έλεγα ότι με κυνηγάει να με πιάσει. Τελικά τα κατάφερε. Ήρθε με τα πελώρια χέρια του πάνω από το κεφάλι μου και με γέμισε με τα σάλια του, μέχρι που έσφιξε τα χέρια του γύρω από τα δικά μου. Προσπάθησα όσο μπορούσα να αμυνθώ. Μάταιο όσο και να χτυπιόμουν να απελευθερωθώ και να του ξεφύγω, τόσο χειρότερα με έσφιγγε. Κόντεψα να πάθω ασφυξία. Ένιωσα την ζωή μου να γλιστρά και να χάνεται. Σταμάτησα φαινόταν πλέον αδύνατον να του ξεφύγω. Έμεινα λοιπόν ακίνητος και περίμενα το κτύπημα της μοίρας.
Με έδεσε λοιπόν πίσω από το άρμα του και με περιφέρει (ακόμα και τώρα) σε όλο τον μικρόκοσμο μου, φωνάζοντας σαν τελάλης της παλιάς καλής εποχής.
«Άλλος ένας που δεν μου γλίτωσε, αν και νόμιζε πως θα ξεφύγει. Ευχηθείτε του Χρόνια Καλά, καθώς ετούτος εδώ τόλμησε πριν σαράντα χρόνια τέτοια μέρα να βγάλει το κεφάλι του στο φως του ήλιου. Νόμιζε πως εδώ είναι καλύτερα και παράτησε την ζεστασιά της μήτρας που τον ζέσταινε για εννέα ολόκληρους μήνες.»
Τώρα καλά να πάθει. Χρόνια του Καλά λοιπόν. Καλά Σαράντα.






Υ.Σ. το ποστάκι αυτό το ετοίμασα πρίν δύο τρείς ημέρες. Συνέβησαν όμως τόσα όμορφα το τελευταίο εικοσιτετράωρο που δεν ξέρω αν έχει χρησιμότητα.

Υπέροχο δώρο

Ένα μεγάλο ευχαριστώ ανναμαρία μου και μια αγκαλιά απο τα ομορφότερα λουλούδια μου.

Μπαλόνια

Από μικρό παιδί μου άρεσε να παίζω με μπαλόνια. Που με έχανες που με έβρισκες με ένα μπαλόνι στο χέρι ήμουνα






Μεγαλώνοντας αντί να σταματάνε αυτές οι συνήθειες εγώ συνέχιζα να παίζω με τα μπαλόνια. Όπου και να πήγαινα το μπαλόνι δεν το άφηνα απο το χέρι μου.


Έτσι λοιπόν σιγά σιγά αντί να πάρω εγώ την μορφή του πήρε αυτό την δική μου.

Γλυκό τριαντάφυλλο

Maika σου είχα τάξει γλυκό τριαντάφυλλο. Ροδοζάχαρη το λένε στο Αίγιο μεριά. Το συγκεκριμένο έχει παρασκευαστεί απο τους μοναχούς της Μονής Ταξιαρχών του Αιγίου. Έχουν πολλαπλούς επαίνους και βραβεύσεις για αυτό το γλυκό τους.
Maika ελπίζω να προλάβεις πριν εξαντληθεί το βάζο. Γιατί αν τελειώσει δεν έχω άλλο, και μου πέφτει μακρυά το Αίγιο για να σου φέρω άλλο.

Υ.Σ.
Επειδή ήδη εισέπραξα παράπονα και ίσως να έχετε δίκιο, προσφορά το γλυκό για όλους και συμπληρωματικά και δεύτερο γλυκό.

Είπα να καλησπερίσω και εγώ τον νέο χρόνο σημειώνοντας δύο αράδες στο δικό μου τετράδιο (α ρε candy τι μου έκανες).
Δυστυχώς δεν έχω κάτι άξιο αναφοράς να περιγράψω. Παράξενη χρονιά πάντως αισθάνομαι. Μπερδεμένη την νιώθω. Θα δείξει το διάβα της πως θα εξελιχθεί.
Η συγκεκριμένη περίοδος με βρίσκει αλήθεια κάπως αγχωμένο με τα επαγγελματικά μου. Δεν πειράζει θα περάσει. Ώπα τι αισιοδοξία μου βγήκε έτσι ξαφνικά. Ας είναι, ελπίζω για καλό.




Προσπάθησα με την καινούργια χρονιά να παρουσιάσω ένα νέο πρόσωπο στο μπλόγκ μου αλλά παρά τις προσπάθειες μου δεν έγινε όπως θα το ήθελα. Ελπίζω πάντως έστω και αυτές οι αλλαγές να σας αρέσουν.
Χάρηκα πολύ εκεί που προβληματίστηκα τι τίτλο να βάλω στα link σας. Τελικά αποφάσισα να βάλω αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που τα βλέπω. "Τους αισθάνομαι φίλους μου" . Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αλλά εγώ έτσι σας βλέπω. Μια μεγάλη παρέα με διαφορετικούς ανθρώπους.
Να είσαστε καλά όλοι σας.