Πόλεμος

Κυριακή πρωί, και η συνήθεια χρόνων εκεί σταθερή. Ανάγνωση εφημερίδων πρωτίστως.
Η εφημερίδα πρώτης προτίμησης στην θέση της. Μετά την πρώτη ματιά των πηχυαίων τίτλων περνώ στα ενδότερα και βρίσκομαι μπροστά στην έναρξη ενός ιδιότυπου πολέμου.
Ο δούρειος ίππος της επιστήμης ξανά στην πρώτη γραμμή.
Σε λίγες μέρες ξεκινά η αλιεία φαλαινών από τον μεγάλο φαλαινοθηρικό στόλο της Ιαπωνίας.
Αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό του φαλαινοθηρικού στόλου, με πλοίο 130 μέτρων άρτια εξοπλισμένο με καμάκια και λοιπά συνακόλουθα της αλιείας παρέα με άλλα μικρότερα αλιευτικά βοηθητικά για την επιτυχία της έκβασης του πολέμου, και απέναντι τους δύο σκάφη περιβαλλοντικών οργανώσεων παρέα με τα θύματα, τις φάλαινες.
Μετά από το μορατόριουμ του 1986 για σταμάτημα της αλιείας φαλαινών βρέθηκε η κερκόπορτα για ένα γενναίο θάνατο εκατοντάδων από δαύτων των θηλαστικών. Και όλα αυτά, με την επίκληση της επιστήμης.
Όχι λένε οι Ιάπωνες εμείς δεν θα κάνουμε αλιεία φαλαινών αλλά θα συλλέξουμε πειραματικά δεδομένα για να προάγουμε την έρευνα και να υπερασπιστούμε την τοπική μας παράδοση. Μας έχετε όλοι στην κατηγόρια και στο πυρ το εξώτερον επειδή θέλουμε να υπερασπίσουμε την τοπική μας παράδοση. Έτσι λοιπόν εμείς οι Ιάπωνες επειδή θέλουμε να προστατέψουμε την τοπική κουζίνα μας που παρεμπιπτόντως εξελίσσεται σε διεθνή, το σούσι, θα κάνουμε μια έρευνα για να το διαφυλάξουμε και να σας καταδείξουμε ότι οι φάλαινες μας τρώνε τα εδέσματα που χρειαζόμαστε για το σούσι μας. Βέβαια αν δεν μπορέσουμε να το δείξουμε αυτό θα μας μείνουν οι φάλαινες. Και μην λέτε και τίποτα οι υπόλοιποι γιατί οι πρώτοι που δεν θα ματαφάτε σούσι θα είσαστε εσείς.
Μπροστά λοιπόν στον φόβο να μην ξαναφάμε σούσι οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου κάνουμε την πάπια. Άλλωστε είπαμε οι άνθρωποι δεν θα αλιεύσουν φάλαινες απλά θα συλλέξουν και θα θανατώσουν μερικές για να διαπιστώσουν αν τους τρώνε τα αλιεύματα που χρησιμοποιούνται για να κάνουν το σούσι τους.
Ε λοιπόν εγώ αποφάσισα να κάνω αντίσταση και καλώ και όλους εσάς. Να πάψουμε πια να τρώμε σούσι. Προσωπικά δε έχω φάει ποτέ και δεν πρόκειται να το κάνω από εδώ και τώρα.
Επειδή όμως με εκνευρίζει στο όνομα της επιστήμης να γίνεται ένα τέτοιο μακελλιό (μου θυμίζει το περίφημο Νταχάου του Β’ Παγκόσμιου πόλεμου, που και εκεί όλα έγιναν στο όνομα της επιστήμης ) προσπαθώ να βρω τρόπους να πάψει να προβάλλεται το περίβλημα της επιστήμης για να πετύχουν κάποιοι τους αιμοβόρους σκοπούς τους.
Ακούς εκεί στο όνομα της επιστήμης να πραγματοποιείται μια τέτοια σφαγή ανυπεράσπιστων έμβιων ζώων.
Ποια επιστήμη θα μπορούσε να δεχτεί τέτοιο αιματοκήλυσμα ;
Ας ρίξουν τις μάσκες τους λοιπόν και να πάψουν να ανακατεύουν την επιστήμη στα αιμοβόρα σχέδια τους.

Υ.Σ. Το θέμα το διάβασα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 25-11-07 στο ένθετο Κόσμος σελ. 46 του Αχιλλέα Φακατσέλη.

Διακόσια !!!!! πόστ έτσι!!!!!

Διακοσιοστή μου ανάρτηση αυτή και είπα να το γιορτάσω.
Άρχισα λοιπόν το σεριάνι σε μπλόγκ που είχα καιρό να μπώ ή που δεν έχω μπεί ποτέ.
Δεν πρόλαβα να πάω πολύ μακριά΄, στο δεύτερο που μπήκα, και έπεσα πάνω σε ένα τέστ που ήταν δημοσιευμένο στο μπλόκ τη Σοφίας, (παρεπιπτόντως Σοφία να τις χιλιάσεις τις αναρτήσεις).
Κάθισα λοιπόν να κάνω το τέστ να δώ πιά εθνικότητα είμαι. Πάντα πίστευα οτι κάποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα θα μου ταίριαζε καλύτερα. Και τελικά ανακάλυψα την αιτία της εμμονής μου. Αφιέρωσα τέσσερα ή και παραπάνω πόστ για το ταξίδι στο Παρίσι. Πρώτη φορά το είχα κάνει αυτό. Ιδού όμως η αιτία αυτής της α-συνείδητης συμπεριφοράς μου.

***Your Inner European is French!***
Smart and sophisticated.You have the best of everything - at least, *you* think so.
Who's Your Inner European?http://www.blogthings.com/whosyourinnereuropeanquiz/

Επιτέλους λοιπόν μπορώ να εξηγήσω πλέον την συμπεριφορά μου. Τώρα το μόνο που μου απομένει είναι μάθω και το σε ποιά εποχή γεννήθηκα, καθώς είμαι βέβαιος οτι η σημερινή που ζώ είναι εικονική πραγματικότητα.

Την καλημέρα μου σε όλους.

Χθές διάβασα κάτι ενδιαφέρον στα "ΝΕΑ" και είπα να το προσθέσω εδώ.

Spa με ψάρια

Το πρώτο... ψαρο-σπα της Μαλαισίας εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην Κουάλα Λουμπούρ. Βυθίζεις τα πόδια σου σε μια λιμνούλα γεμάτη ψαράκια και αυτά αναλαμβάνουν να σου κάνουν το καλύτερο πεντικιούρ, αφού λατρεύουν το σκληρό και ξηρό δέρμα! Και μη βιαστείτε να πείτε «είναι τρελοί αυτοί οι Μαλαίσιοι». Ανάλογα spa υπάρχουν από χρόνια στην Τουρκία (όπου μάλιστα τα ψάρια-γιατροί θεραπεύουν μέχρι και την ψωρίαση) καθώς και στην Ιαπωνία. Είναι να μην ψαρώσεις;

END

ΜΕΡΟΣ Ε
Από ένα διπλανό τραπέζι ακούστηκαν κάποιες κουβέντες που έμοιαζαν οικείες στα αυτιά της παρέας μας. Γύρισαν όλοι προς την κατεύθυνση των ομιλιών και αντίκρισαν ένα ζευγάρι που η χαρά του γέλιου, τους είχε κατακλύσει. Μιλούσαν ελληνικά αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι και η δική τους συντροφιά ήταν πατριώτες τους. Ο άσκαρ ήταν ο πρώτος που σηκώθηκε από την θέση του και πλησίασε στο διπλανό τραπέζι.
Πριν προλάβει να φτάσει κοντά μια κραυγή χαράς ξέφυγε από την κοπέλα του διπλανού τραπεζιού.
- Βρε αλητάμπουρα πως βρέθηκες εδώ; ακούστηκε η φωνή της κοπέλας απευθυνόμενη προς τον άσκαρ
- Ο λύκος γυρνά όπου υπάρχει τροφή, απάντησε ο άσκαρ με ένα διάπλατο χαμόγελο.
- -Εσύ όμως αλητάκι τι κάνεις εδώ με αυτόν, και έσκυψε να διακρίνει καλύτερα τον σύντροφο της. Μα αυτός είναι ….. ο Θερμεσίλαος;
- Ω! μα έπρεπε να το φανταστώ, αυτός δεν έχει ούτε γη ούτε πατρίδα και έτεινε το χέρι προς τον νεαρό σύντροφο της αλήτισσας. Μια χειραψία που έμοιαζε με μέτρηση της χειροδύναμης των δύο αντρών.
- Ελάτε στην παρέα μας, είπε ο άσκαρ.
Τους υπόλοιπους λίγο πολύ τους γνώριζαν με εξαίρεση την Ούρσουλα. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και πλέον η συντροφιά εξελίχθηκε σε μια παρέα σαν αυτές που συναντούμε σε όλα τα κουτουκάκια των ελληνικών πόλεων.
Καθίσανε μέχρι αργά να πίνουν τα ποτά τους. Είχαν απαιτήσει από τον ντίσκ τζόκευ να βάλει μέχρι και ελληνική μουσική. Η παρέα απολάμβανε ξένοιαστα τις όμορφες στιγμές που περνούσαν.
Μονάχα ο george έμοιαζε να στέκεται κάπως απόμακρα. Συμμετείχε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά στα μάτια του έδειχνε ότι βρισκόταν αλλού.
Μάλιστα σιγά- σιγά άρχισε να αποτραβιέται στην άκρη της παρέας. Βυθίστηκε στις σκέψεις του και η παρέα που πλέον είχε μεγαλώσει αφού είχαν προστεθεί σε αυτήν τα τρία γκαρσόνια του μαγαζιού μαζί με το «δόλωμα» είχε πάψει να τον προσέχει.
Σηκώθηκε και προσπάθησε κάτι να πει στην υπόλοιπη παρέα, μα διαπίστωσε πως κανείς δεν τον πρόσεχε.
Απομακρύνθηκε αθόρυβα και βγήκε έξω από το μικρό καταγώγιο. Ένα μικρό αεράκι τον χτύπησε στο πρόσωπο μα αντί να προστατευτεί άνοιξε τα χέρια του και άρχισε να αναπνέει βαθιά για να γεμίσει τα πνευμόνια του.
Η μέρα βρισκόταν στο πρώτο της χάραμα. Άρχισε να βαδίζει μέσα στα στενά της άγνωστης πόλης. Η φιγούρα του άρχισε να ξεμακραίνει μέχρι που χάθηκε στο πρώτο φως της νέας μέρας
Από κείνη την μέρα δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς. Εξαφανίστηκε χωρίς να πει σε κανέναν καμιά κουβέντα, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει το γιατί.

Δεν έμαθε ποτέ κανείς τι προσπάθησε να πει στην υπόλοιπη παρέα.

ΠΑΡΙΣΙ Δ

Τελειώνοντας την εργασία της η Ούρσουλα, η παρέα ετοιμάστηκε για ένα μπαράκι κάπου εκεί κοντά. Η Μαριλίτσα δάνεισε στην Ούρσουλα ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες και η Κάντυ ένα μαύρο φόρεμα άκρως αποκαλυπτικό. Το σχίσιμο της πλάτης χάιδευε απαλά τα οπίσθια της. Ο Άσκαρ βλέποντας έτσι την Ούρσουλα γυάλισε το μάτι του. Την αδυναμία του στο αντίθετο φύλλο δεν μπόρεσε ποτέ να την κρύψει. Είναι από τα αρσενικά που αν του γυαλίσει στο μάτι κάποια γυναίκα δύσκολα γλιτώνει από τα χέρια του. Είναι ικανός να κάνει τα πάντα, αρκεί να οδηγήσει την γυναίκα στο άντρο του. Σαν τον πεινασμένο λύκο που είναι έτοιμος να τρέξει μπρός από την κάνη του όπλου του κυνηγού αρκεί να αρπάξει το θήραμα του. Το κακό του βέβαια είναι ότι τις βαριέται γρήγορα. Αφού κατακτήσει το θύμα του και ικανοποιήσει την δίψα του έρωτα ψάχνει το επόμενο θήραμα του. Ήδη μετρούσε ένα αποτυχημένο γάμο (πως την λέγανε ; α!! Μαράκι νομίζω) και ένα παιδί ενώ το τελευταίο διάστημα είχε σπιτωθεί με την μελλοντική σύζυγο του.
Φτάσανε στο μπαράκι, που βρισκόταν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων. Ήταν ένα υπόγειο μαγαζί μετρίων διαστάσεων που με τα βίας χωρούσαν καμιά εικοσαριά άτομα. Η διακόσμηση του ήταν γεμάτη με αντικείμενα της γενιάς των 80ς . Τότε που μεσουρανούσαν οι ντίσκο. Αυτή ήταν και η αιτία του χαμηλού φωτισμού και της μεγάλης πολύχρωμης μπάλας προβολέα που γύριζε σαν τρελός πάνω από τα κεφάλια τους.
Ο george δεν ενθουσιάστηκε καθόλου από το στυλ του μαγαζιού. Το στυλ του σίγουρα δεν άρμοζε καθόλου στο ντεκόρ, αν και ήταν άνθρωπος της γενιάς των 80ης.. Η καντούλα ξετρελάθηκε. Ήταν ακριβώς ότι ήθελε για απόψε. Η Μαριλίτσα στην αγκαλιά του άσκαρ έδειχνε κάπως απόμακρη αν και η αμφίεση της σίγουρα δεν ήταν γι αυτό το καταγώγιο, όπως το χαρακτήρισε όταν πρωτομπήκανε. Αρκέστηκε όμως να μην εκφράσει παραπάνω δυσαρέσκεια καθώς ο άσκαρ είχε αρχίσει τα παθιάρικα φιλιά πίσω από τα αυτάκια της και δεν είχε την προσοχή της στο διάκοσμο αλλά στο να γεμίσει τις αισθήσεις της..
Η Ούρσουλα ήταν τακτικός θαμώνας όπως φάνηκε από τις χαιρετούρες που άρχισε να μοιράζει δεξιά και αριστερά. Αυτήν που φάνηκε να γνωρίζει καλύτερα ήταν η κοπέλα που ήταν πίσω από την μπάρα. Την προσφώνησε ως «δόλωμα» και σιγομουρμουρίζαν για μερικά λεπτά ως που να βολευτούμε οι υπόλοιποι. Η Κάντυ κάθισε ανάμεσα στον george και τον άσκαρ αφήνοντας την Μαριλίτσα να καθίσει δίπλα στον άσκαρ. Άλλωστε τα φιλιά είχαν αρχίσει από νωρίς.
Η Κάντυ έδειχνε να το απολαμβάνει, ακόμα και όταν έβλεπε τον άσκαρ να αγκαλιάζεται και να φιλιέται με την Μαριλίτσα. Αυτό που παραξένεψε τον george ήταν η ψυχραιμία της. Δεν έδειξε ίχνος ζήλιας παρά το ότι έβλεπε τον σύντροφο της να δίνει τα φιλιά του σε άλλη γυναίκα. Παράξενη συμπεριφορά. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν είχε αποσύρει το ενδιαφέρον της για τον άσκαρ ή απλά ανεχόταν κάτι μέχρι να έρθει η ώρα του ξεσπάσματος. Ήταν δυνατόν να υπήρχε τόση απελευθέρωση; Ήταν δυνατόν να υπήρχε αγάπη μεταξύ τους; Θα μπορούσε να αγαπήσει μια τέτοια γυναίκα ο ίδιος;
Από τα ερωτήματα του νου τον έβγαλε η επανεμφάνιση της Ούρσουλα. Αποφάσισε να κάτσει επιτέλους στην παρέα. Κάθισε δίπλα στον george αλλά το βλέμμα της συνέχιζε να γυροφέρνει το «δόλωμα». Φαινόταν σαν να μιλούσαν με τα μάτια για κάτι το άγνωστο και αδιόρατο. Τα κρυφογελάκια ήταν συνεχή.
Έφτασαν τα πρώτα ποτά συντροφιά με τα σφηνάκια τεκίλλας κερασμένα από το «δόλωμα». Ακολούθησαν και δεύτερα και τρίτα ποτά. Η μουσική έπαιζε στην διαπασών και έτσι οι ομιλίες ήταν λιγοστές.. Η κάντυ σηκώθηκε και άρχισε να στροβιλίζεται στην μικρή πίστα . Χόρευε με το αναβόσβημα του πολύχρωμου προβολέα. Τα μακριά κατσαρά μαλλιά της στροβιλίζονταν αποκτώντας μια ερωτική σχέση με το φως.. Το λίκνισμα της δεν άργησε να τραβήξει όλα τα βλέμματα των αρσενικών του χώρου. Οι ματιές τους έμοιαζαν να την γδύνουν και όσο το ένιωθε αυτό η κάντυ τόσο περισσότερο ερωτικό γινόταν το λίκνισμα.

ΠΑΡΙΣΙ

ΜΕΡΟΣ Γ
Μπήκανε από την μεγάλη κυκλική πόρτα του hotel Balzac. Πλησίασαν την ρεσεψιόν αναγγέλλοντας την άφιξη τους. Ο ρεσεψιονίστ φώναξε τον γκρουμ να μας συνοδέψει στο δωμάτιο μας. Η βασιλική σουίτα θα μπορούσε άνετα να φιλοξενήσει πολλούς ακόμα.. Η Μαριλίτσα παρά την επιμονή της να επιστρέψει στο αρχικό ξενοδοχείο πείστηκε τελικά να ακολουθήσει τους υπόλοιπους. Η βραδιά έμοιαζε ακόμα πολύ μεγάλη.
Οι βαλίτσες του george και της Κάντυ είχαν είδη φτάσει πριν από αυτούς και ήταν ήδη στο δωμάτιο τους. Ρούχα υπήρχαν για όλους καθώς τα νούμερα δεν διέφεραν πολύ μεταξύ τους.
Η Κάντυ έτρεξε κατευθείαν στο μπάνιο και αντικρίζοντας την μεγάλη στρόγγυλη μπανιέρα με το τζακούζι έτρεξε να αναγγείλει στους υπόλοιπους ότι πρέπει να πάρει το μπάνιο της. Η Μαριλίτσα άρχισε να αισθάνεται παράξενα βλέποντας την Κάντυ να κλείνεται στο μπάνιο αφήνοντας την μόνη με δύο άντρες που δεν έδειχναν ικανοί να αφήσουν τις ευκαιρίες να χαθούν. Ο άσκαρ προθυμοποιήθηκε να πάρει το παλτό της Μαριλίτσας ενώ ο george προσπάθησε να τρυπώσει στο μπάνιο με την Κάντυ αλλά δυστυχώς η πόρτα είχε κλειδωθεί. Απογοητευμένος φόρεσε γρήγορα το μπουρνούζι του και κάλεσε την ρεσεψιόν να τους φέρουν ένα μπουκάλι λευκό κρασί Batard Montrachet Grand Cru 1990 Domaine Leflaive και χαβιάρι Beluga black.
Σε λίγο κτύπησε η πόρτα και μια πανέμορφη νεαρή καμαριέρα έκανε την εμφάνιση της, σέρνοντας το μίνι μπαρ με την παραγγελία του george. Το χαμόγελο της κοπέλας δεν πέρασε απαρατήρητο από τους αρσενικούς της παρέας. Ο άσκαρ όμως ήταν τόσο αφοσιωμένος σε ψιθυριστή συζήτηση με την Μαριλίτσα που δεν έκανε καμιά κίνηση. Σε αντίθεση ο george φρόντισε να βγάλει ένα καλό πουρμπουάρ και να ζητήσει να μάθει το όνομα της. Τα ανύπαρκτα γαλλικά του όμως δεν τον βοηθούσαν καθόλου. Στοιχημάτιζε με τον εαυτό του ότι το όνομα της θα παρέπεμπε σε κάτι ερωτικό. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει προσέφυγε στην μοναδική διέξοδο που έχουν όλοι όταν βρίσκονται σε ξένο τόπο. Την νοηματική μαζί με οποιαδήποτε έκφραση που γνώριζε στα Γαλλικά. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερνε καθόλου καλά και μια προσφιλής ελληνική έκφραση ξέφυγε από τα χείλη του. Αυτή όμως ήταν και το κλειδί.
- Με λένε Ούρσουλα, άκουσε την φωνή της κοπέλας.
- -μα είσαι πατριώτισσα; Τελικά η φυλή μας βρίσκεται παντού.
- Είμαι περίπου δύο χρόνια στο Παρίσι. Έχω έρθει για σπουδές και για να τα βγάζω πέρα αναγκάζομαι να δουλεύω εδώ ως καμαριέρα.
- Πατριώτισσα τι ώρα τελειώνεις την βάρδια σου; Θα μας κάνεις παρέα να μας δείξεις και την νυχτερινή ζωή στο Παρίσι;
- Σε 1 ώρα τελειώνει η βάρδια ….. αλλά ….. εντάξει , εξάλλου αύριο έχω ρεπό.
- Σε μια ώρα εδώ.
- Πρέπει να πάω …….
- Δεν χρειάζεται να πάς πουθενά. Έχουμε εδώ ότι θα χρειαστείς για να φρεσκαριστείς. Αν και το χαμόγελο σου αρκεί …….
- Τι έγινε george θα το πιούμε εκείνο το κρασάκι; Ακούστηκε η φωνή του άσκαρ.

Εκείνη την ώρα η Κάντυ βγήκε από το μπάνιο ντυμένη με το μπουρνούζι της που άφηνε ακάλυπτα τα πόδια της.
- Διαλέξατε πως θα συνεχίσει το βράδυ μας; ρώτησε με φωνή κατακτητή που μιλά στον πρώτο πολίτη της κατάκτησης του, απευθυνόμενη προς τον george.
- Ε!!!! ναι, νομίζω μια βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι θα ήταν ωραία.
- Α, εγώ λέω να πάω για ένα μπανάκι και να κοιμηθώ νωρίς είπε ό άσκαρ κοιτάζοντας με βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα μια την Κάντυ και μία την Μαριλίτσα.
- Εγώ νομίζω πως ένα ποτό εδώ κοντά θα το ήθελα είπε η Μαριλίτσα. Η παρουσία της Ούρσουλα είχε αρχίσει να την ενοχλεί. Δεν περίμενε την αντίδραση του george. Βλέπεις τα τριαντάφυλλα μπορεί να μην είχαν ανοίξει την πόρτα αλλά σίγουρα έκαναν το μυαλό της να αναρωτιέται και να ψάχνει την επόμενη κίνηση.
Η κάντυ είχε φορέσει ήδη το τζινάκι της με το κοντομάνικο βαμβακερό μπλουζάκι που είχε μια στάμπα της λέξης SexY στο μπροστινό μέρος του. Από πάνω έβαλε ένα λευκό πουκάμισο του george και το έδεσε κόμπο στην μέση της. Τα παπούτσια της ήταν κάτι κατακόκκινα all star με το γνωστό αστεράκι στο πλάι τους.. Η σπορ εμφάνιση ήταν συνδεδεμένα με την Κάντυ. Δεν είχε φορέσει ποτέ σχεδόν αυτές τις δωδεκάποντες γόβες που αποτελούν στιλέτο στο στήθος των ανδρών.
Η Μαριλίτσα από την άλλη ήταν το ακριβώς αντίθετο. Δεν αποχωριζόταν σχεδόν ποτέ τις κατακόκκινες δωδεκάποντες γόβες της. Από αυτές με το ασημένιο τακούνι. Συνοδευόμενες πάντα με ένα εφαρμοστό μίνι φουστάκι που εναλλασσόταν με κάθε λογής πουκαμισάκι ή μπλουζάκι. Η εμφάνιση της ήταν πάντα περισσότερο προσεκτική και επιμελημένη. Τα γυναικεία αξεσουάρ κατακλύζανε πάντα τον χώρο της. Τα περισσότερα χρήματα της τα κατανάλωνε σε κάθε λογής λοσιόν κραγιόν ή εξτρίμ θηλυκές εμφανίσεις.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Μετά την τελευταία μου ιστορία για το Παρίσι μου δημιουργήθηκε μια επιθυμία που για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται την συμμετοχή σας.
Θέλω να δημιουργήσω ένα κοινό μπλόγκ με τους ιντερνετικούς μου φίλους. Τ ο μπλόγκ θέλω να πραγματεύεται μια ιστορία. Να εξηγήσω. Να ξεκινήσει κάποιος ένα θέμα και οι υπόλοιποι να συνεχίζουν την πλοκή απο εκεί που θα σταματάει ο προηγούμενος. Ε; πως σας φαίνεται η σκέψη μου;
Τι θα λέγατε ; Θα σας ενδιέφερε ένα τέτοιο μπλόγκ;
Αν ναί παριμένω τα σχόλια σας
Αν πάλι όχι ........... (να επικαλεστώ λόγους αυτοκτονίας; μπα πολύ θα είναι ..... (εσωτερικός διάλογος)) δεν πειράζει.