Το κομπολόι το έμαθα ως ένα αντικείμενο που το χειρίζονται οι άντρες. Το έβλεπα στα χέρια του παππού μου κυρίως τις βραδινές ώρες και έπαιζε μια – μια τις χάντρες του για να περάσει την ώρα του και να κουβεντιάζει στον ρυθμό του. Να το χτυπά νευρικά όταν ο καιρός δεν τον άφηνε να κάνει τις δουλειές του και ήταν αναγκασμένος να μένει κλεισμένος στο σπίτι.
Κάποια στιγμή το έβλεπα στα χέρια του πατέρα μου αλλά το δικό του παίξιμο των χαντρών ήταν διαφορετικό. Μονίμως νευρικό και γρήγορο στα πρώτα χρόνια. Ενώ τώρα πλέον άρχισε να παίρνει τον ρυθμό που θυμάμαι από τον παππού μου.
Όσες φορές πήγαινα να του το πάρω από το χέρι το τραβούσε και το έκρυβε μέσα στην τσέπη του λέγοντας μου “θα το κόψεις, δεν είναι για παιδιά” . Βλέπεις τότε το μέσο που κράταγε τις χάντρες ήταν ένα απλό σχοινάκι. Εκεί σταματούσε η γνωριμία μου με αυτό το αντικείμενο. Η τσέπη ήταν άβατο. Έπρεπε να δείχνεις σεβασμό και στον πατέρα μα και στο “δεν είναι για παιδιά”.
Μεγαλώνοντας και αφού για κάμποσα χρόνια το είχα ξεχάσει, το ανακάλυψα να έχει αλλάξει η χρήση του. Άλλαξαν τα χέρια που το κρατούσαν. Το είδα και δεν σας κρύβω ότι με παραξένεψε την πρώτη φορά, σε γυναικεία χέρια πια. Το παίξιμο μάλιστα ήταν διαφορετικό. Οι χάντρες ήταν πιο λίγες και το παίξιμο γινόταν με ένα διαφορετικό τρόπο. Ένιωθα λες και μετρούσαν. Τι να μετρούσαν ποτέ δεν πήγε ο νους μου.
Μια μία και αργά. Την περιεργαζόταν λες και είναι διαφορετική από την άλλη. Κάθε μια πέφτει αργά αργά χτυπώντας την προηγούμενη. Και ο ήχος αφήνει πάντα στην χειρίστρια του και ένα μικρό χαμόγελο. Ένα μικρό μειδίαμα που καταλαβαίνει ότι μόνο η ίδια ξέρει την διαφορετικότητα του ήχου που αφήνει ο χτύπος.
Χάντρα στο κομπολόι σου κυρά μου…………
ένας ακόμα χτύπος…………
μια νέα χροιά που θα αφήσει πάλι αυτό το μειδίαμα στα χείλη …………
Άραγε ο χτύπος είναι ένα σημάδι έρωτα, ή ένας απλός χτύπος που είναι εκεί για να περνάει ο χρόνος ;
Υ.Σ. Οι φωτογραφίες δικές μου!!!!
